رنو

رنو

نوع	خودروسازی
بنا نهاده	۱۸۹۹
بنیانگذاران	لوئی رنو مارسل رنو فرناند رنو
دفتر مرکزی	بولونی بیانکور، فرانسه
محدودهٔ فعالیت	جهانی
مدیر عامل	کارلوس غصن
رئیس هیئت مدیره	کارلوس غصن
محصولات	خودرو خودروی لوکس وسایل نقلیه تجاری
خدمات	فاینانس خودرو
درآمد	▼ ۴۰٫۹۳ € میلیارد یورو (۲۰۱۳)
سود خالص	▼ ۶۹۵ € میلیون یورو (۲۰۱۳)
مجموع دارایی	▼ ۷۴٫۹۹ € میلیارد یورو (۲۰۱۳)
مالک	دولت فرانسه (۱۵٫۰۱٪) نیسان (۱۵٪) دایملر آ گ (۳٫۱۰٪)
کارکنان	۱۲۷٫۰۸۶ نفر (۲۰۱۳)
شرکت‌های وابسته	داچیا (۹۹٫۴۳٪) رنو سامسونگ موتورز (۸۰٫۰۱٪) نیسان (۴۴٫۳٪) آوتوواز (۲۵٪) رنو اسپرت اف۱ دانگفنگ رنو (۵۰٪) اویاک-رنو رنو پارس (۴۹٪)
وب‌گاه

مرکز تحقیق و توسعه رنو، در گویانکور، که ۱۲٫۰۰۰ نفر در آن اشتغال دارند

رنو، (به فرانسوی: Renault) شرکت خودروسازی فرانسوی است، که در زمینه طراحی، ساخت و توزیع کلاس‌های مختلف خودرو، وسایل نقلیه تجاری، کامیون، تریلر، تراکتور، اتوریل، اتوبوس و خودروهای برقی فعالیت می‌نماید. دفتر مرکزی این شرکت در شهر بولوین-بیانکور، فرانسه قرار دارد.

شرکت رنو در سال ۲۰۱۱ پس از گروه فولکس‌واگن و پژو سیتروئن به‌عنوان سومین خودروساز اروپا شناخته شد. این شرکت هم‌اکنون در رتبه نهم از بزرگترین شرکت‌های خودروسازی جهان قرار دارد.

شرکت رنو مالک اکثریت سهام شرکت رومانیایی داچیا، شرکت ترکیه‌ای اویاک-رنو، شرکت کره‌ای رنو سامسونگ موتورز و شرکت ایرانی رنو پارس می‌باشد. این شرکت هم‌چنین ۴۳٫۴٪ درصد از سهام شرکت ژاپنی نیسان و ۲۵٪ درصد از شرکت روسی آوتوواز را نیز در اختیار دارد. در حال حاضر کارلوس غصن در جایگاه مدیرعامل و رئیس هیئت مدیره رنو، عملأ سکان رهبری این شرکت فرانسوی را در دست دارد. وی همین مناصب را نیز در شرکت ژاپنی نیسان برعهده دارد.

این دو کمپانی پس از مشارکت در راه‌اندازی گروه رنو-نیسان آلیانس، هم‌اکنون در قالب این گروه، به‌عنوان چهارمین خودروساز بزرگ جهان، شناخته می‌شوند. دولت فرانسه با در اختیار داشتن ۱۵٪ درصد از سهام رنو، بزرگترین سهام‌دار آن محسوب می‌شود.

شرکت رنو فعالیت گسترده‌ای نیز در مسابقات اتومبیل‌رانی و موتوراسپرت داشته و تیم فرمول یک رنو در طول سال‌های گذشته، یکی از موفق‌ترین تیم‌های فرمول یک بوده‌است.

تاریخچه

رنو تیپ ای؛ نخستین اتومبیل ساخته شده توسط لوئی رنو در ۱۸۹۸

یکی از تاکسی‌های تاریخی رنو، مشهور به Taxi de la Marne

رنو ۵

کارآفرین و صنعتگر فرانسوی؛ لوئی رنو بنیانگذار شرکت رنو می‌باشد، که نخستین اتومبیل او رنو تیپ ای نام داشت و در سال ۱۸۹۸ ساخته شد. شرکت رنو به طور رسمی در سال ۱۸۹۹ توسط لوئی رنو و برادرانش (مارسل و فرناند) با نام رنو فررس با یک سرمایه کوچک تأسیس شد.

در ابتدای دهه ۱۹۰۰ میلادی، رنو ابداع جعبه دنده رانش مستقیم (به انگلیسی: Direct Drive) را به نام خود ثبت کرد. با گسترش سریع شرکت، فروش سالانه آنها بالا گرفت و با توسعه نیروی کار در سال ۱۹۰۲ توانستند وسعت کارخانه را به ۷٫۵۰۰ متر مربع گسترش دهند. در همان سال، لوئی اقدام به ساخت اولین موتور تحت نام تجاری رنو، با چهار سیلندر و ۲۴ اسب بخار نمود و خیلی زود بعد از آن امتیاز موتور توربو را برای او دربرداشت.

در سال ۱۹۰۳ در مسابقه‌ای که بین پاریس و مادرید انجام شد، در اثر تصادف، مارسل رنو در سن ۳۱ سالگی درگذشت. در این تصادف ۶ نفر کشته و ۱۵ نفر دیگر نیز آسیب دیدند. در این سال (۱۹۰۳) فرناند رنو، شروع به دایر کردن شبکه فروش محصولات رنو و تأسیس شرکت تجاری در خارج از فرانسه، در کشورهای انگلستان، بلژیک، ایتالیا، آلمان و اسپانیا نمود.

در سال ۱۹۰۵ این شرکت، سفارشی برای ساخت ۲۵۰ دستگاه تاکسی دریافت کرد، که این قرارداد، در عمل، رنو را از یک کارگاه، به یک کارخانه تولید انبوه و سازنده شماره یک فرانسه تیدیل نمود. در سال ۱۹۰۷ در حدود نیمی از تاکسی‌های شهر لندن، رنو بودند. در سال ۱۹۱۹ لوئی رنو در صنایع اتومبیل اروپا بطور جداگانه در میان رقیبان آمریکایی رخنه کرد و با آنها به رقابت پرداخت.

در طول جنگ جهانی اول، رنو نقش مهمی را ایفا می‌کرد، که دو واقعه آن روزها، قابل توجه بودند: نخست واقعه تاکسی‌های وارنه؛ که به ۵۰۰ دستگاه تاکسی رنو اشاره دارد، که در خلال جنگ جهانی اول، برای حمل سربازان در پاریس استفاده شدند. دوم تانک سبکی که در سال ۱۹۱۷ طراحی شد و نقش کلیدی در پیروزی متفقین ایفا نمود.

در پایان جنگ رنو با کارخانه‌هایی در بلژیک، انگلستان و اسپانیا، کماکان، تولیدکننده اصلی خودرو در فرانسه محسوب می‌شد. در سال ۱۹۴۰ پس از آنکه فرانسه به اشغال آلمان درآمد، لوئی رنو از ساختن تانک برای آلمان نازی سر باز زد و آلمان‌ها کنترل کارخانه را در دست گرفته و شروع به ساخت کامیون‌های بارکش نمودند.

در آن زمان دولت موقت جمهوری فرانسه، لوئی رنو را، متهم به همکاری با آلمان‌ها کردند و بعد از آزادسازی ویشی فرانسه در سال ۱۹۴۴ وی را دستگیر نمودند و در زندان فرزنه، محبوس کردند. وی در اوضاع آشفته آن روزها، در سال ۱۹۴۵ در حالی که منتظر محاکمه خود بود، در زندان درگذشت.

در اول ژانویه ۱۹۴۵ در پی حکم ژنرال دوگل، بر اساس اتهامی اثبات نشده، کمپانی از لوئی رنو سلب امتیاز گردید و کارخانه رنو، ملی اعلام شد. این شرکت، برای ۵۰ سال بعدی، تحت کنترل دولت باقی ماند. فلسفه اصلی تغییر نیافت و ابداعات متعددی همچنین در دنیای مسابقات نیز عرضه شد.

این شرکت در سال ۱۹۹۰ کارخانجات ماک را خریداری کرد و در حال حاضر نیز مالک آن می‌باشد. رنو در سال ۱۹۹۹ معادل، ۴۵٪ درصد از سهام نیسان را خرید و ۱۵٪ درصد سهام خود را به نیسان داد. در همین سال سامسونگ نیز به رنو پیوست و با مشارکت دو شرکت رنو سامسونگ موتورز راه‌اندازی شد.

در سال ۲۰۰۰ قراردادی بین ولوو و رنو امضا شد که با واگذاری ۲۰٪ درصد سهام ولوو به این شرکت، رنو حضور فعالی در ساخت کامیون پیدا کرد. در سال ۲۰۰۱ ساخت دوچرخه‌های کوهستانی و خیابانی را آغاز کرد و مشارکت رنو و نیسان سبب شد که نیسان به سود دهی بیشتری برسد.

رنو در سال ۲۰۰۵ با رانندگی فرناندو آلونسو به قهرمانی مسابقات فرمول یک دست یافت و در سال ۲۰۰۹ شروع به طراحی و ساخت خودروهای الکتریکی کرد. رنو با مشارکت فرانس تلکوم اولین تولیدکننده اتومبیل «آدیس لاین» با سیستم ماهواره‌ای بوده و مدل «ول ساتیس» رنو به عنوان بی صداترین اتومبیل جهان شناخته شده است. دفتر مرکزی رنو در بیلانکورت واقع شده و بیش از ۱۲۴ هزار نفر در ۱۱۸ کشور دنیا برای رنو کار می‌کنند.

سهام‌داران

در فهرست زیر سهام‌داران عمده شرکت رنو، در انتهای سال مالی ۲۰۱۱ با ذکر درصد مالکیت هر یک، درج شده است.

مدل‌های تولید شده

سال‌های تولید	مدل	توضیحات	تصویر
خودروهای سوپرمینی
۱۹۴۶–۱۹۶۱	رنو ۴سی‌وی	این مدل در زمان تولید و عرضه بعلت شباهتی که به فولکس قورباغه‌ای داشت، باعث شد که گروهی به اشتباه آنرا کپی شده از این خودروی آلمانی فرض نمایند! که در واقع اینگونه نبود. شرکت رنو از این مدل تعداد ۱٫۵ میلیون دستگاه بفروش رساند.
۱۹۶۱–۱۹۶۲	رنو ۳	در واقع نسخه اولیه از خودروی رنو ۴ محسوب می‌شود.
۱۹۶۱–۱۹۹۲	رنو ۴	این مدل اولین خودروی ۵ درب رنو بود، که در قشرها مختلف طرفدار داشته و تا دهه ۱۹۹۰ میلادی همچنان به شکل انبوه تولید می‌شد. از این مدل، بیش از ۸ میلیون دستگاه فروخته شد.
۱۹۷۲–۱۹۹۶	رنو ۵	یکی از انقلابی‌ترین مدل‌های رنو در زمان خود محسوب می‌شد، که در طراحی آن، توجه اصلی به هزینه پایین و ابعاد کوچکتر معطوف بود. گنجایش موتورهای این مدل از ۸۵۰ سی‌سی تا ۱۸۰۰ سی‌سی طراحی شده بود.
۱۹۸۰–۱۹۸۶	رنو ۵ توربو	چهار سیلندر وسط موتور که با توربو شارژر مجهز شده بود. موتور طولی در مقابل محور عقب، با جابجایی از ۱۳۹۷ سی‌سی ساخته شده از ۱۶۰ اسب بخار نصب شده بود و حداکثر گشتاور نیرو به ۲۱۰ نیوتن متر رسیده بود.
۱۹۷۴–۱۹۸۳	رنو ۷	خودروی چهار درب و در کلاس لیفت بک سدان از مدل رنو ۵ طراحی شده بود، که تنها در کشور اسپانیا تولید گردید.
۱۹۹۰–۱۹۹۸	رنو کلیو	این خودرو در اواسط سال ۱۹۹۰ ساخته شد. در ساخت این مدل، نیز از رنو ۵ الهام گرفته شد، که دو بار در سالهای ۱۹۹۴ و ۱۹۹۶ تغییراتی در آن ایجاد شد.
۱۹۹۳–۲۰۰۷	رنو توئینگو	یک اتومبیل سریع در جاده‌ها محسوب می‌شد. در سال ۱۹۹۸ تغییرات جزئی در بدنه و ظاهر آن ایجاد شد و در سال ۲۰۰۳ تغییرات زیادی در این مدل داده شد، که برای نمونه: بهبود سیستم ترمز، تغییر موتور با موتوری ۱٫۲ لیتری ۱۶ سوپاپ و افزودن سیستم ناوبری و…
۱۹۹۸–۲۰۰۵	رنو کلیو دو	نسل دوم از کلیو؛ که با دو تجدید نظر و تغییر نسبت به نسل اول عرضه شد. در سال ۲۰۰۱ چراغ‌های عقب جدید و چراغ‌های جلو پویاتری طراحی شد. در سال ۲۰۰۳ موتور جدید ۲ لیتری ۱۶ سوپاپ با ۱۷۹ اسب بخار جایگزین موتور قبلی شد.
۲۰۰۵-اکنون	رنو کلیو سه	نسل سوم کلیو با موتوری شش سیلندر و ۲۰۱ اسب بخار می‌باشد، که اولین مرحله توسعه آن در سال ۲۰۰۹ انجام شد.
۲۰۰۷-اکنون'	رنو توئینگو دو	نسل دوم از مدل رنو توئینگو می‌باشد، که در کلاس هاچ‌بک سه درب طراحی شده است.
خودروی کامپکت
۱۹۳۷–۱۹۵۵	رنو جاواکواترو	نخستین بار در نمایشگاه اتومبیل ۱۹۳۷ پاریس از آن رونمایی شد. در ابتدا به طور عمده توسط اداره پست فرانسه مورد استفاده قرار گرفت. در سال ۱۹۳۹ نسخه دو درب و سدان چهار درب آن نیز به بازار عرضه شد.
۱۹۵۶–۱۹۶۸	رنو دوفین	به عنوان یک سدان چهار درب با موتور عقب ساخته شد.
۱۹۶۸–۱۹۸۰	رنو ۶	در والادولید، اسپانیا، کلمبیا و آرژانتین تولید شده‌است. طراحی آن خودروهای موتور وسط-محور جلو بوده است.
۱۹۷۶–۱۹۸۲	رنو ۱۴	فرانسه و بلژیک تولید شده، این خودرو در کلاس خودروی کامپکت لیفت بک قرار گرفته است.
۱۹۸۱–۱۹۸۸	رنو ۹ و ۱۱	مدل‌های خواهر رنو ۹ و رنو ۱۱ هر دو دیفرانسیل جلو هستند، که نوع رنو۹ سدان چهار درب بوده و رنو۱۱ نیز هاچ‌بک سه و پنج درب ساخته شد. این مدل به جهت مصرف بنزین پائین، در طول زمان تولید خود در تمامی کشورهای غرب اروپا بطور گسترده بفروش رسید. در پاییز ۱۹۸۸ تولید این مدل، متوقف شد.
۱۹۸۸–۱۹۹۷	رنو ۱۹	این مدل یکی از با کیفیت‌ترین خودروهای رنو می‌باشد و نخست بعنوان یک خودروی هاچ‌بک عرضه شد، سپس در تابستان ۱۹۸۹ مدل سدان آن نیز ساخته شد. در سال ۱۹۹۱ توسط شرکت کارمان توسعه پیدا کرد.
۱۹۹۵–۲۰۰۳	رنو مگان	مگان در ابتدا در کلاس کلاسیک سالن ساخته شد و تا سال ۱۹۹۹ مدل کوپه و کوپه کوروکی آن نیز وارد بازار گردید. تا سال ۲۰۰۳ مدل‌های سدان، استیشن واگن آن نیز ساخته شد.
۲۰۰۲–۲۰۰۹	رنو مگان دو	نسل دوم رنو مگان در واقع مدل توسعه یافته‌ای از نسل اول این خودرو می‌باشد، که توسعه اصلی در زمینه ایمنی خودرو، انجام گرفت و در تست تصادف دارای گواهی یورو ان‌سی‌ای‌پی می‌باشد.
۲۰۰۸–۲۰۱۶	رنو مگان سه	نسخه سوم از خودرو مگان است که از پایان ماه نوامبر ۲۰۰۸ به بازار عرضه شد. مدل کوپه سه درب آن نیز، از ژانویه ۲۰۰۹ تولیدش آغاز گردید.
۲۰۱۶-تاکنون	رنو مگان چهار	رنو مگان نسل جدید یک خودروی کوچک خانوادگی بوده که رقبایی مانندفورد فوکوس ،پژو ۳۰۸ و فولکس واگن گلف را پیش رو دارد.
خودروهای خانواده
۱۹۶۲–۱۹۷۳	رنو ۸	سدان چهار درب با درازا در عقب و با یک موتور چهار سیلندر.
۱۹۶۹–۱۹۸۰	رنو ۱۲	اولین خودروی سایز متوسط رنو بود، که در اواسط سال ۱۹۶۹ وارد بازار شذ. این خودرو در کشور رومانی، تحت نام داچیا ۱۳۰۰/۱۴۰۰ تحت لیسانس تولید می‌شد. گرچه تولید این مدل از رنو در سال ۱۹۸۰ متوقف شد ولی تنها در رومانی، تا سال ۲۰۰۶ تولید آن ادامه داشت. از مدل رنو ۱۲ شمار ۴٫۲ میلیون دستگاه به‌فروش رسید.
۱۹۷۸–۱۹۸۶	رنو ۱۸	خودرویی سدان بود، که از سال ۱۹۷۹ مدل استیشن واگن آن نیز وارد بازار شد. در کل ۵ موتور برای این مدل ساخته شد، که عبارتند از: ۱٫۴ لیتر، ۱٫۷ لیتر، ۱٫۶ لیتر توربو، ۲٫۲ لیتر و ۲٫۱ لیتر توربو دیزل.
۱۹۸۶–۱۹۹۴	رنو ۲۱	در دو نوع ۲٫۱ لیتر دیزلی و ۲ لیتر توربو و در کلاس‌های سدان، واگن و هاچ‌بک ساخته شد.
۱۹۹۴–۲۰۰۱	رنو لاگونا	نخست در کلاس هاچ‌بک وارد بازار شد. از سال ۱۹۹۵ توسعه آن آغاز شد و در نتیجه چندین بار توسعه در کلاس‌ها و موتورهایی با گنجایش مختلف ساخته شد. در اوایل ۲۰۰۱ که تولیدش متوقف شد، بیش از ۱٫۵ میلیون دستگاه لاگونا بفروش رسیده بود.
۲۰۰۱–۲۰۰۷	رنو لاگونا دو	در کلاس‌های هاچ بک و استیشن واگن وارد بازار شد.
۲۰۰۷–تاکنون	رنو لاگونا سه	نسل سوم لاگونا با مشارکت شرکت نیسان ساخته شد.
۲۰۰۹–تاکنون	رنو فلیوینس	بر پایه مدل رنو مگان ساخته شد و در سال ۲۰۰۹ در نمایشگاه بین‌المللی خودروی فرانکفورت از آن رونمایی شد.
خودروی شرکتی
۱۹۵۱–۱۹۶۰	رنو فرگیت	نخستین بار در سال ۱۹۵۰ در نمایشگاه اتومبیل پاریس رونمایی شد.
۱۹۶۵–۱۹۸۰	رنو ۱۶	نخستین خودروی متوسط بود که در کلاس هاچ‌بک ساخته شد و در سال ۱۹۶۵ وارد بازار گردید. این مدل به‌عنوان خودروی سال ۱۹۶۶ انتخاب شد.
۱۹۷۵–۱۹۸۴	رنو ۳۰	نخستین خودروی ۶ سیلندر پس از جنگ جهانی دوم بود. این مدل بطور مشترک با شرکت‌های پژو و ولوو توسعه یافت و بصورت ۴ سیلندر در سال ۱۹۷۸ عرضه شد.
۱۹۷۵–۱۹۸۴	رنو ۲۰
۱۹۸۴–۱۹۹۲	رنو ۲۵
۱۹۹۲–۲۰۰۰	رنو سفقان
۲۰۰۲–۲۰۰۹	رنو ول ساتیس
۲۰۱۰-اکنون	رنو لتیتیود	بر پایه رنو سامسونگ اس‌ام۵.
خودروهای اسپورت کوپه
۱۹۵۸–۱۹۶۸	رنو کاراول	بر پایه داوفین.
۱۹۷۱–۱۹۷۹	رنو ۱۵	خودروی کوپه با پیشرانه ۹۰ اسب بخار ۴ سیلندر، با ظرفیت ۱۲۸۹ سی‌سی بود، که حداکثر سرعت آن معادل ۱۵۰ کیلومتر بر ساعت برآورد شد.
۱۹۷۱–۱۹۷۹	رنو ۱۷	با مشخصات رنو ۱۵ تقریبأ یکی بوده، تنها گنجایش موتور آن، برابر ۱۵۶۵ سی‌سی و حداکثر سرعت آن ۱۷۰ کیلومتر بر ساعت می‌باشد.
۱۹۸۰–۱۹۸۶	رنو فیوگو	بر پایه رنو ۱۵، رنو ۱۷ و رنو ۱۸.
۱۹۹۵–۱۹۹۹	رنو اسپورت اسپایدر	خودروی رودستر دو درب
۲۰۰۱–۲۰۰۳	رنو اوانتایم	کوپه ون منحصر بفردی بود، که در سال ۲۰۰۱ تولید شد ولی بعلت تعطیلی کارخانه شرکت تولیدکننده، یهنی ماترا در سال ۲۰۰۳ پس از تولید ۸٫۵۰۰ دستگاه، خط تولید آن متوقف شد.
۲۰۰۸–تاکنون	رنو لاگونا کوپه	نسل سوم از رنو لاگونا است، که در کلاس کوپه تولید شده است.
۲۰۰۹–تاکنون	رنو مگان کوپه	نسل سوم از رنو مگان است، که در دو کلاس کوپه و اسپورت تولید شده است.
خودروهای اس‌یووی
۲۰۰۸–تاکنون	رنو کولئوس	راحی آن بطور مشترک توسط شرکت رنو و رنو سامسونگ موتورز انجام شده است.
خودروهای وانت
۱۹۵۰–۱۹۵۷	رنو کالریل
۱۹۸۴–۱۹۹۱	رنو اسپیس	طراحی توسط ماترا.
۱۹۹۱–۱۹۹۶	رنو اسپیس دو	مدل توسعه یافته از رنو اسپیس و نسل دوم رنو اسپیس است، که طراحی موتور آن بر پایه رنو ۲۵ بوده است.
۱۹۹۶–۲۰۰۳	رنو سینیک	بر پایه رنو مگان.
۱۹۹۶–۲۰۰۲	رنو اسپیس سه	نسل سوم از خودروی رنو اسپیس بود که توسط شرکت ماترا توسعه پیدا کرد.
۲۰۰۰–تاکنون'	رنو اسپیس چهار	نسل چهارم از خودروی رنو اسپیس است، که توسط شرکت ماترا توسعه پیدا کرد.
۲۰۰۳–۲۰۰۹	رنو سینیک دو	نسل دوم از رنو سینیک است، که مدل کوچک از خودروی رنو مگان نسل دوم می‌باشد.
۲۰۰۴–۲۰۱۲	رنو مودس	بر پایه مدل‌های توینگو و کلیو.
۲۰۰۹–تاکنون'	رنو سینیک سه	بر پایه مدل رنو وگان نسل سوم.
خودروهای استیشن
۱۹۶۵–۱۹۹۲	رنو اف۴	بر روی پلتفرم مدل رنو ۴.
۱۹۸۵–۱۹۹۸	رنو رپید	بر پایه مدل نسل دوم رنو ۵.
۱۹۹۸–۲۰۰۷	رنو کانگو	طراحی توسط سیتروئن.
۲۰۰۸-اکنون	رنو کانگو دو	نسل دوم از رنو کانگو.
خودروهای ون
۱۹۸۱–۱۹۹۸	رنو مستر یک
۱۹۸۱–۲۰۰۱	رنو ترافیک یک
۱۹۹۸–۲۰۱۰	رنو مستر دو	بر پایه نیسان اینتراستار.
۲۰۰۱-اکنون	رنو ترافیک	بر پایه خودروی اوپل ویوارو.
۲۰۱۰-اکنون	رنو مستر سه

رنو در ایران

اسناد تأسیس رنو پارس به تاریخ ۱۶ مارس ۲۰۰۴ توسط رئیس هیئت مدیره و مدیرعامل رنو، رئیس هیئت مدیره و مدیرعامل سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران، مدیرعامل‌های وقت شرکت‌های پارس خودرو، ایران خودرو و سایپا به امضاء رسید. از این تاریخ، فعالیت رنو پارس بعنوان یک شرکت مشارکتی، که مسئولیت هماهنگی و همکاری میان رنو و صنعت خودروسازی ایران را به عهده دارد، آغاز گردید.

تا سال ۲۰۱۶ مدل‌های زیر از رنو در ایران یا مونتاژ می‌شوند یا مونتاژ می‌شده‌اند:

• رنو ۴ توقف تولید
• رنو ۵ توقف تولید
• رنو ۲۱ توقف تولید
• رنو تندر ۹۰
• رنو مگان
• رنو ساندرو
• رنو لتیتود
• رنو کولیوس
• رنو لاگونا کوپه
• رنو اسکالا
• رنو فلوئنس
• رنو اسپرت
• رنو ترافیک

کلیه خودروهایی که با برند رنو در ایران موجود می‌باشند، در قالب سی‌کی‌دی توسط شرکت رنو به کارخانجات سه شرکت ایران خودرو، سایپا و پارس خودرو تحویل داده می‌شود و فرایند مونتاژ آنها تحت نظارت رنو پارس انجام می‌گیرد و از طریق

محصولات شرکت رنو تراکس نیز که از شرکت‌های تابعه اسبق رنو می‌باشد و شامل کامیون و اتوبوس است، توسط شرکت رنو تراکس ایران و شرکت شهاب خودرو، در ایران مونتاژ می‌شوند.

جستارهای وابسته

• نیسان
• کارلوس غصن
• لوئی رنو
• رنو تراکس

شرکت‌های شاخص کاک ۴۰ فرانسه آرسلور میتال آکسا آکور آلستوم اسیلور اس‌تی‌مایکروالکترونیکس اشنایدر الکتریک الکتریسیته دو فرانس ال و ام هاش ایر لیکوئید بوویگ بی‌ان‌پی پاریبا پوبلیسیز پرنود ریکارد کرینگ تکنیپ توتال اینژی دانون رنو ژمالتو سانوفی سافران سوسیته ژنرال سولوی سن-گوبن فرانس تلکوم کاپژمینی کارفور کردیت اگریکول گروه ایرباس لافارژ لورئال لوگران میشلن وئولیا والورک وینچی ویوندی یونیبیل-رودآمکو